Bago sumiklab ang Ikalawang Digmaang Pandaigdig sa Asya-Pasipiko (Dec. 8, 1941) may isang maliit na sityo sa gawing hilaga ng baryo Labasan, Bongabong, Mindoro (hindi pa nahahati ang Mindoro)  na ang layo sa nasabing nayon ay humigit kumulang na pitong (7) kilometro. Ang pangalan ng sityo ay ”TANGON”, kuha sa pangalan ng ilog na tumutulak dito na siyang ipinangalan ng mga katutubong Mangyan. Mangilan-ngilang binyagan o Kristyano ang naninirahan at nagbukas ng gubat na ginawang kaingin ngunit hindi palagiang tumitigil dito dahil sa sakit na malaria. Kaya ang lugar na ito pinangangasuhan, pinagkakainginan, at pinagkukunan lamang ng mga pruduktong tulad ng  uway at iba pa, sa panahong tag-init. Naging taguan din ito ng mga guerilla at mga kaanak nila noong panahon ng pananakop ng mga Hapones dito sa ating bansa.

            Pagkatapos ng digmaan, (1945-1946) dumami ang mga dayuhan mula sa Batangas, Marinduque, Romblon at iba pang lugar. Dumami rin ang palagiang tumitira sa paghahangad ng ikabubuhay at magkaroon ng sariling lupain.      

Taong 1950-1954, unang nagsidating ang mga negosyanteng Intsik. Nagtayo sila ng mga trosohan at lagarian. Nagbukas ng mga kalsadang nag-uugnay sa Pambansang lansangan at gayundin sa kagubatan.    Sa pangunguna nina G. Pamfilo Villaluz, isang Batanggenyo at residente ng Labasan, at G. Basiliso Lalo, isang Marinduqueño, residenteng Tangon, kasama ng mga mamamayan ay nagkaisa na ang pangalan ng lugar ay palitan ng Villapagasa at hilingin sa Konseho Munisipal na ito ay maging isang nayon, mula, sa pagiging isang sityo ng Barangay Labasan.

Taong 1956, Pebrero 25, nang itatag ang Baryo Villapagasa sa pangunguna ni Kgg. Tenyente del Baryo Basiliso Lalo at pangalawang Tenyente del Baryo Leonardo Galigao.